Finał jubileuszowego XX Konkursu Fotograficznego im. Włodzimierza Puchalskiego pokazał, że poszukiwania fotografów przyrody idą nie tyle w kierunku obrazkowej doskonałości, co poszukiwania obiektywem klimatu i nastroju w naturze.

Coraz doskonalsze aparaty foto­graficzne i technika wyostrza­jąca obrazy świata ponad granice uchwytne ludzkim okiem to bez wątpienia jedno z osiągnięć XXI wieku. Dlatego coraz więcej jest ludzi fotografujących otaczającą nas rzeczywistość i piękno natury. Pod­czas uroczystego finału XX Konkursu Fotograficznego im. Włodzimierza Puchalskiego tyle samo, co o postę­pach w technice fotografii, mówiono o warunkach, jakie powinna, a wręcz musi spełniać dobra fotografia przy­rodnicza, jak umiejętność zatrzymania w kadrze nastroju chwili i klimatu miejsca, czyli o… poezji w fotografii.

Znamienne, że właśnie za taką fotografię Kapituła Medalu Włodzi­mierza Puchalskiego, obradująca pod przewodnictwem wiceministra kul­tury i dziedzictwa narodowego Piotra Żuchowskiego, przyznała najwyższe wyróżnienie – tytuł Grand Prix – Mar­kowi Klewiado za bardzo poetyckie zdjęcie jelenia byka we mgle.

– Tegoroczne Grand Prix to foto­grafia malowana poezją porannego rykowiska i wrażliwością na piękno przyrody – podsumował tę decyzję kapituły, nie bez nuty (pozytywnej) zazdrości, jeden z nagrodzonych w konkursie fotografów.

– To zdjęcie zrobione jakby przez ucznia Puchalskiego – powiedział jeden z członków kapituły, podkreślając, że właśnie podobieństwo klimatu zdję­cia Marka Klewiado do najwspanial­szych fotografii mistrza Włodzimierza Puchalskiego tak urzekło jury.

Sam autor zdjęcia w wystąpieniu po ogłoszeniu zdobywcy Grand Prix potwierdził tezę mistrzów fotografii, że dobrego, klimatycznego, nastrojowego zdjęcia nie można zrobić przypadkiem. Opowiadając o powstaniu nagrodzonej fotografii, powiedział, że na moment nacisku na spust migawki czekał w swo­jej kryjówce kilka godzin, obserwując wybranego na rykowisku byka do czasu aż „zobaczył” właściwy moment.

Uczniowie mistrza

Na finale i towarzyszącym ogłosze­niu nagród wernisażu w gościnnym od lat Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa w Warszawie sporo w tym kontekście mówiono o szkole fotograficznej Wło­dzimierza Puchalskiego i wzorcach jego artystycznych poszukiwań.

Z okazji jubileuszu dwudziestolecia goście wystawy mogli obejrzeć nie tylko nagrodzone i wyróżnione w obecnej edycji fotogramy, ale także ostatnie dwadzieścia Grand Prix w konkur­sie „Łowca Polskiego”. Widać było, że szkoła mistrza nagradzana była tym najwyższym konkursowym wyróżnie­niem niejednokrotnie. Znawcy foto­grafii przyrodniczej podkreślali przy tej okazji, że mimo rozwoju techniki i doskonałości sprzętu metoda czy może raczej sposób widzenia przyrody przez Włodzimierza Puchalskiego nie zesta­rzały się. Ciągle uwodzą malarskością zdjęć i znajdują naśladowców.

Widać to było w tegorocznym konkursie nie tylko w zdjęciu Marka Klewiado. Także sporo innych wyróż­nionych fotografii przyciągało wzrok – jak to ktoś ujął w kuluarowej rozmowie – nie perfekcyjnym zimnem, tylko ciepłem w obserwowaniu przyrody.

Organizatorzy konkursu mocno chwalili wysoki poziom artystyczny wystawy, ale mieli też swoje uwagi. Roz­czarowanie – mówili o tym członkowie kapituły, w tym jej sekretarz Andrzej Wierzbieniec – przyniosła w tym roku kategoria „Sceny myśliwskie”. Mimo wielkiej chęci członkowie konkur­sowego jury nie znaleźli tym razem zdjęć w tej kategorii, które można było nagrodzić. Skończyło się na przyznaniu dwóch wyróżnień.

Można powiedzieć więcej. Kategoria „Sceny myśliwskie” w Konkursie Foto­graficznym im. Włodzimierza Puchal­skiego zawsze wywołuje najwięcej dys­kusji. Tak było również w poprzedniej edycji konkursu, kiedy to – myśliwskie w każdym calu – zdjęcie Szymona Tomsi zdobyło tytuł Grand Prix. W dwudzie­stoletniej historii przyznawania tego tytułu myśliwskie fotografie także sięgały po ten laur.

Gdzie tkwi zatem problem? Być może – rozmawiano w kuluarach finału – w fakcie, że wielu fotografów przyrody koncentruje się na podpatry­waniu świata zwierząt, na obserwacji czystej natury i świadomie unika foto­grafowania ludzi, w tym myśliwych. To błąd, należałoby chyba powiedzieć. Łowiectwo, w tym myśliwi też są czę­ścią przyrody i dobrze byłoby, gdyby coraz więcej pasjonatów fotografii przyrodniczej to dostrzegało.

 „Darz Bór” dla twórców

Jubileuszowy finał miał także swoją ważną prestiżową odsłonę. Po pierwsze – tradycyjnie już – wzięli w nim udział przedstawiciele najwyższych władz państwowych i łowieckich. Byli na tej ceremonii reprezentanci Sejmu: posłanki Beata Mazurek i Urszula Pasławska oraz posłowie: Tomasz Kulesza, Edward Siarka, Stanisław Wziątek, a także sekre­tarz stanu w Ministerstwie Gospodarki prof. Jerzy Witold Pietrewicz. Był oczy­wiście przewodniczący kapituły, wicemi­nister kultury i dziedzictwa narodowego Piotr Żuchowski. Byli: prezes Naczelnej Rady Łowieckiej, Andrzej Gdula i jej wiceprezes Augustyn Mroczkowski, a także wiceprzewodniczący ZG PZŁ prof. Zygmunt Jasiński.

W ich obecności poseł Stanisław Wziątek, przewodniczący Parlamen­tarnego Zespołu ds. Tradycji i Kultury Łowiectwa, ogłosił, że finał konkursu jest doskonałym momentem na wręcze­nie specjalnych odznaczeń przyznanych przez zespół. Prestiżowy medal „Darz Bór” wręczany jest rokrocznie nie więcej niż dziesięciu osobom. Jest szczególnym wyróżnieniem dla osób szczególnie zasłużonych dla pielęgnowania tradycji i kultury łowieckiej.

Tegoroczne wyróżnienie przyznano trzem osobom: Piotrowi Świdzie, dyrektorowi Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa, tak gościnnego dla Kon­kursu Fotograficznego im. Włodzimie­rza Puchalskiego, Leszkowi Szewczy­kowi, działaczowi Klubu Kolekcjonera przy PZŁ, i Piotrowi Załęskiemu, autorowi wspaniałej książki „Okruchy dawnych łowów”, od lat publikują­cemu na naszych łamach opowieści i teksty o historii polskiego łowiectwa.

Wszystkim laureatom gratulujemy raz jeszcze!

Maciej Basiewicz

Łowiec Polski 10-2015

Marek Klewiado – Grand Prix

Marek jest myśliwym od 1991 roku, poluje w KŁ „Łoś” z Olsztyna, a pracuje w Nadleśnictwie Jedwabno. Niewątpliwie wiedza łowiecka i przyrodnicza oraz jego wrażliwość pomagają w powstawaniu kolejnych zdjęć. Rykowisko jeleni jest jego pasją i nawet w domu wszyscy wiedzą, że gdy byki zaczynają ryczeć, męża i taty nie będzie przez najbliższy miesiąc. Stara się mieć aparat zawsze pod ręką. Byka, którego sylwetkę uwiecznił na nagrodzonym zdjęciu, fotografował z podchodu. Do lasu poszedł, gdy było jeszcze ciemno. Pagórkowaty teren ułatwił podchód, a sąsiedztwo jeziora zaskakiwało różnorodną formą jesiennych mgieł. Byk odzywał się co jakiś czas. Miał obok siebie dwie łanie. Gdy brzask rozświetlił mgłę, krajobraz przyjął ciepłą kolorystykę. Zdjęcie zarejestrowane przez aparat ma barwę sepii, czerń konturów drzew i jelenia dobrze zagrała z roz­proszonym światłem wypełniającym kadr. Fotografia przypomina monochromatyczne zdjęcia Włodzimierza Puchalskiego. Uderza z niej spokój i jednocześnie czuje się nastrój trwającego rykowiska.

Aparat 1D Mark IV, przesłona f 4, czas t 1/2500 s, ISO 250, obiektyw 500 mm

Adam Kot „Bażant” – „Ruch” – I miejsce

Zdjęcie bażanta i przelatujących obok niego mazurków powstało podczas zimowej zasiadki w czatowni. Adam często korzysta ze starej „budki” zbudo­wanej nad rzeką Olą. Z niej obserwuje i fotografuje ptaki. Na łąkę zlatują różne gatunki, jednak najciekawsze sytuacje prowokowały mazurki. To właśnie one pierwsze zlatywały stadami i pierwsze zrywały sie do lotu przed wyima­ginowanym niebezpieczeństwem. Wystarczyło, że jeden ptak ze stada zareagował na urojone zagrożenie – dla pozostałych był to sygnał do odlotu. Wśród ptaków pojawiały się bażanty, które podobnie jak mazurki uciekały, by po jakimś czasie wracać, rzecz jasna w towarzystwie małych „strażników”.

Aparat Nikon D 800, przesłona f 5,6, czas t 1/3200 s, ISO 360, ogniskowa 180 mm

Marcin Nawrocki – „Piękno” – I miejsce

Pierwsze niedźwiedzie brunatne Marcin fotogra­fował w Finlandii. Spotkania z drapieżnikami nie były specjalnie emocjonujące, dlatego podjął de­cyzję o sfotografowaniu niedźwiedzi karpackich. Czatownia została ustawiona w polskiej części Tatr, przy granicy ze Słowacją. Zdjęcia powstały w czerwcu, podczas popołudniowych zasiadek. Z porannych wyjść fotograf zrezygnował – w stro­nę czatowni zmierzał jeszcze przed wschodem słońca, a przypadkowe spotkanie z niedźwiedziem mogło się okazać groźne. Pierwsze misie – znęcone słodyczami – pojawiały się po godzinnym oczekiwaniu. Przychodziły pojedynczo, od naj­młodszych do najstarszych. Jeden osobnik poczuł obcy zapach i zbliżył się do czatowni na odległość kilku metrów. Na szczęście wszystko zakończyło się szczęśliwie. Marcin nie mógł pojąć, jak tak duże zwierzę o masie kilkuset kilogramów bezszelestnie porusza się po lesie. Kolejne osobniki pojawiały się na nęcisku jak duchy. Gdy jeden oddalał się, było pewne, że za chwilę pojawi się kolejny. Bywało, że do jednego nęciska pojedynczo podeszło osiem różnych niedźwiedzi.

Aparat Canon 5D Mark III, przesłona f 4,5, czas t 1/320 s, ISO 1600, ogniskowa 500 mm